Emi’nin ailecek zar zor sığdıkları minicik bir evi, bir de tüm dünyayı sığdırabildiği kocaman bir bahçesi vardı.  Evin çevresini çiçekler bir çember halinde sarıyordu. Ön tarafta hüsnüyusuflar, giriş merdivenlerine sarılmış hanımeli, yan tarafında kasım patları, arkasında sardunyalar… Bahçenin geri kalanı ise elma, kiraz, erik ağaçları ile doluydu.

Bahçede her çiçekten, ağaçtan bir sürü vardı ama tek olan bir şey vardı. O da giriş kapısının hemen yanında duran güldü. Küçük Prensi okur okumaz evde küçük çaplı bir kriz yaratarak oraya gülü dikmişti. Bahçe düzenine çok önem veren annesi bu durumdan pek hoşlanmamıştı ama Emi durdurulamaz bir heyecanla gül için kendine bir yer bulmuş ve dikmişti pek sevgili gülünü. Bahçedeki diğer çiçeklerin ve ağaçların bakımı başkalarınındı ama güle kimseyi dokundurmazdı. Güllerin ne kadar hassas ve kırılgan olduklarını biliyordu, gülünün ona kırılmasını göze alamazdı. Her gün bakımını yapar bir miktar sohbet eder, kaprislerini sevgiyle karşılardı.

Elbette evde yaşanan kriz gülle sınırlı kalmadı. Emi evin çatısına bir gözetleme kulesi yapılana kadar; yemek yememe, okula gitmeme gibi ufak çaplı direnişler sergilemiş, sonucunda evdeki herkesi pes ettirmişti. Gözetleme kulesi  hayati bir öneme sahipti. Şu büyükler gerçekten çok tuhaf oluyordu. 10 yaşındaki bir çocuğun yıldızları, gezegenleri özellikle B612 gezegenini izleme zorunluluğunu bir türlü anlamıyorlardı. Neyse ki sonunda hepsi pes ettiler. Meselenin önemini anladıkları için olmasa da biraz kafalarını dinlemek için gözetleme kulesinin yapılmasına ikna oldular. Okumaya devam et “Emi’nin Gözetleme Kulesi”