Bugün küçük bir çocuğun öldüğü gün O kadar sessiz ölmüştü ki kimse duymadı son sözlerini. Bir mezarı olmadı. Ağlayanı olmadı. Veda edeni olmadı. Oysa mezarsız ruhlar huzur bulamaz.Küçük kırmızı oyuncak bir bebek, Ağzı yırtılmış. Yüzü karalanmış. İçindeki çığlıklar dona kalmış yüzündeki dehşet ifadesinde. Bilir bir çocuk nasıl kendi içinde ölür de kimsenin haberi olmaz.Yere düşmüş... Okumaya Devam et →

Sanırım öldüğüm gündü; Toprak bir saksıya sardunya fideledim, Umursamaz bir kedinin başını sevdim, Çicekli kartlar hazırladım. Dar zaman telaşesinde, Belli ki göndermeye zamanım olmayacaktı kartları. Zamanım olsa da gönderemezdim ya! Sardunyaları pay ettim yüreğimde. Kuşları sevdiklerime, kedileri komşuma emanet ettim. Umarım alır herkes payını. Kırgınlıklarım sahiplerine, Yaralarım açanlara iade! Yara açanın yükü, yaradan ağırdır derler...... Okumaya Devam et →

Gerçeklik tutunamadığım bir daldı. Yahut o dal güvenli kıyıların erişilemez umuduydu. Ben düştüm. Karanlık bir kuyu boyunca düştüm. Düşerken kuyunun duvarlarında çiçekler düşledim. Karanlıkta parlayan çiçekler... Unutma beni, Papatya ve Mine... Kuyudan çıkan renkli kuşlar. Mavi, yeşil, kavuniçi... Kuyunun dibinde bir düşe yattım. Karanlığı ve soğuğu yalnız düşler boğarmış. Erken öğrenmişim! Herhalde düşerken öğrendim. Bir... Okumaya Devam et →

Dünya her zamankinden daha hızlı dönüyor. Yahut yavaş kalıyorum dünyaya karşı, Budur baş dönmelerimin sebebi. Hatırlamalar ve sanrılar arasında Terkedilmiş bir yıkıntıdır beden. Öz suyu çekiliyor yaşamın. Silüetler halinde failler, Gölgeler çocukları öldürüyor .

Bir fanus içinde çocukluğum Zamanın neresindeyim belirsiz Ağaçların gölgesinde Rüzgar kanatıyor çocukluğumu Ağzımda cam kırıkları Kör bıçaklar kesmiyor acıyı Sığındığım uykular tekinsiz Sesizlik can alıyor..