Sanırım öldüğüm gündü;
Toprak bir saksıya sardunya fideledim,
Umursamaz bir kedinin başını sevdim,
Çicekli kartlar hazırladım.

Dar zaman telaşesinde,
Belli ki göndermeye zamanım olmayacaktı kartları.
Zamanım olsa da gönderemezdim ya!

Sardunyaları pay ettim yüreğimde.
Kuşları sevdiklerime, kedileri komşuma emanet ettim.
Umarım alır herkes payını.

Kırgınlıklarım sahiplerine,
Yaralarım açanlara iade!
Yara açanın yükü, yaradan ağırdır derler…
Bir umut!

Uzun bir düştü hayat,
Uyanmaya uzandım.
Uyanamadım.
Ben hep aynı düşe uyanırım gördüğüm düşlerden.
Uyanmak isterim de uyanamam.
Gördüğüm düştür, karadır, yaradır…

HK.

Gerçeklik tutunamadığım bir daldı.
Yahut o dal güvenli kıyıların erişilemez umuduydu.

Ben düştüm.
Karanlık bir kuyu boyunca düştüm.

Düşerken kuyunun duvarlarında çiçekler düşledim.
Karanlıkta parlayan çiçekler…
Unutma beni,
Papatya ve
Mine…
Kuyudan çıkan renkli kuşlar.
Mavi, yeşil, kavuniçi…

Kuyunun dibinde bir düşe yattım.
Karanlığı ve soğuğu yalnız düşler boğarmış.
Erken öğrenmişim!
Herhalde düşerken öğrendim.

Bir düş…
Düşümde kuşlarla çıkmışız bir düzlüğe,
Peşine düşmüşüz akasya ballarının.

Kuyunun karanlığından, aydınlığa bir kanat çırpışı…
Öğrenmem gerekiyor uçmayı.
Diğer öğrendiklerim gibi…

Dünya her zamankinden daha hızlı dönüyor.
Yahut yavaş kalıyorum dünyaya karşı,
Budur baş dönmelerimin sebebi.

Hatırlamalar ve sanrılar arasında
Terkedilmiş bir yıkıntıdır beden.

Öz suyu çekiliyor yaşamın.
Silüetler halinde failler,
Gölgeler çocukları öldürüyor .

Bir fanus içinde çocukluğum
Zamanın neresindeyim belirsiz
Ağaçların gölgesinde
Rüzgar kanatıyor çocukluğumu

Ağzımda cam kırıkları
Kör bıçaklar kesmiyor acıyı
Sığındığım uykular tekinsiz
Sesizlik can alıyor..